Ik sta in deze ruimte, en vanuit dit relationele perspectief bezien is het bijna bespottelijk om te denken dat ikzelf, mijn keuzes en handelingen niet gevormd worden door al deze objecten die we doorgaans als statisch beschouwen. Zelfs de overtuiging dat ik enkel besta in de vorm waarin ik mijzelf op dit moment ken, bestaat slechts bij de gratie van alles wat om mij heen belichaamd wordt in het spectrum van tijd.   En toch is deze bespottelijkheid niet heel vreemd. Ik kende de term agency dan ook alleen als toegeschreven aan de menselijke ervaring. Misschien soms ook met betrekking tot dieren, in de zin dat ze er geen hebben. Het betekent een positie in de wereld bekleden waarin je een bepaalde macht toegeschreven krijgt, waarmee je vaak gepaard met een mate van bewust deterministisch vermogen kunt handelen in de wereld en deze vormen kunt.   Maar is het wel terecht te denken dat dit vermogen om de wereld te vormen beperkt is tot de menselijke ervaring? En is het idee dat een mens als losstaande entiteit of lichaam in een vacuüm kan handelen en zijn wil op de rest van de wereld kan doen gelden niet ondertussen gedateerd genoeg om vanaf te stappen?   Wat er ontstaat in de wereld wanneer verschillende lichamen, zowel materieel als conceptueel, elkaars pad kruisen, komt voort uit een fenomeen dat Karen Barad als intra-actie benoemt. In tegenstelling tot interactie, waarbij we ervan uitgaan dat vooraf vastgestelde lichamen invloed op elkaar uitoefenen, ziet "intra-actie" die capaciteit om invloed uit te oefenen, agency, niet als een inherente eigenschap van het object. Maar eerder als een dynamische samenwerking van krachten waarin alle betrokken 'object-lichamen' voortdurend uitwisselen en buigen, beïnvloeden en werken, en in wezen onafscheidelijk zijn in de zin dat ze enkel kunnen bestaan op die exacte wijze door hun samenkomen.   Mijn atelier bijvoorbeeld, het is een kamer in een oud gebouw dat is gemaakt van bakstenen, glas, staal, beton en hout. Het gebouw heeft een geschiedenis, de materialen waaruit het bestaat hebben een geschiedenis, een oorsprong. Het gebouw maakt. Ik kan hier naar binnen lopen en de ruimte waarderen als kamers met bestemmingen. Het bestaat, neemt ruimte in en je kunt er doorheen bewegen. Maar wanneer je verder kijkt naar wat de vormende eigenschappen van dit gebouw zouden kunnen zijn, kom je in een oneindig universum terecht van manieren waarop het de wereld maakt.   Wat als we de bouwstenen van waaruit dit object geconstrueerd is nader onderzoeken, een gebouw, gemaakt van materialen die soms van ver, soms van dichtbij werden gedolven,    geoogst en gemanipuleerd tot werkbare vormen? Bepaald door handen, die op hun beurt een eigen oorsprong en invloed hebben op alles wat ze beroeren. Het gebouw zelf is dan ook doordrenkt met het netwerk van verschillende draden waarmee het zichzelf relateert en dus ook intra-acteert met alle andere lichamen die op hun beurt weer hun eigen aderstelsel hebben, doordrenkt van vormbepalende verwantschappen. De materialen die bedacht en vervaardigd zijn om het gebouw fysiek te vormen, hebben met hun vertrek een open ruimte achtergelaten. Soms lieten ze gehavende landschappen achter in hun kielzog, waarna de wereld eromheen op een andere wijze werd gevormd dan het anders gedaan zou hebben. Door de onmiskenbare aantrekkingskracht van leegte stroomt deze altijd vol, aanzwellend met nieuw potentieel. De handen die handelen en de materie dwongen hun weg te gaan in dit vroege stadium van onderdeel zijn van het gebouw kregen effecten mee die in andere delen van hun leefwereld werden mee- en uitgedragen. Een onmogelijk terug te traceren verstrengeling, een staat van verwevenheid waarbij ogenschijnlijk losse onderdelen toch met elkaar verbonden zijn en elkaar wederzijds beïnvloeden. Een ontelbare hoeveelheid systemen die allemaal hun eigen effect op de wereld belichamen, die alleen al bestaat met een enkele baksteen.   Naast de fysieke sporen die de materie verspreidt, is er ook nog de geschiedenis van de culturele en sociale geest die door de zenuwbanen van het lichaam dat de ruimte vrijhoudt waar de academie zich in bevindt kan gaan. Het is een leerinstelling, het vormt het straatbeeld en zo ook het gevoel dat de omgeving oproept bij passanten. Het faciliteert veel dingen die we associëren met een kunstacademie, waarbij het maken van kunst het meest voor de hand liggend is, maar zeker niet het enige.   Het gebouw doet.   Het gebouw en ik houden alles vast terwijl we met elkaar omgaan. Het is een dinsdagochtend in februari. Je arriveert op je fiets door de frisse ochtendlucht. Nadat je via de poort om het gebouw heen gecirkeld bent, arriveer je op de binnenplaats. Het plantenleven ziet er levenloos uit, met kale takken en slapende aarde. De belofte van de lente hangt subtiel in de lucht, en ik denk aan de datura-planten die elk jaar wild terug opbloeien, giftige en psychoactieve planten die nu een permanent onderdeel van het plein vormen. Mythisch onkruid dat naast zaad ook het verhaal van hun oorsprong draagt, in samenspel met de orale traditie binnenin het gebouw. Het was de hand van een oud-student die dit tot leven riep. Dezelfde    hand die het karkas van een dier in de grond plaatste, plaatste ook de planten en het verhaal dat elk jaar weer op de binnenplaats tot leven komt.   Ik loop langs het gat dat ik zelf onlangs gegraven heb, en haast zonder erbij stil te staan roept deze aanblik Victor Kromjong weer tot leven. Ik hoop dat deze schijnbaar afzonderlijke manipulaties elkaar zullen ontmoeten, zonder me te realiseren dat ze in dit moment al met elkaar verbonden zijn. Als ik het gebouw binnenkom, zijn de gangen nog leeg in de vroegte. In de stilte die alleen gebroken wordt door het galmen van mijn voetstappen, loop ik de oude zwarte stenen trap op. Hoeveel voeten hebben deze stenen voor mij betreden? Voeten die hoofden droegen, zwanger van creatieve ideeën. Dezelfde trap waarop ik destijds, in mijn eigen geschiedenis, dat rotsblok naar boven torste en mezelf louterde. Een handeling die me verbond met de sporen van Hester van Tongerloo, een alumnus die op diezelfde trappen vocht tegen de zwaartekracht, zware stukken hout vanuit zee. Ik vraag me af of zij destijds precies wist waarom ze deze handeling verrichtte, of dat ze net als ik gehoor gaf aan de zware materie die leek te vragen om in beweging te zijn.   Ik draai de sleutel om van de studio die momenteel de mijne is, en wanneer ik de deurklink vastpak, de deur open duw en de inhoud van de kamer erachter onthul, onthul ik ook kort de vorige gedaantes waarvan ik getuige ben geweest: ateliers van voormalige studenten, expositieruimtes, evenals nog lege en onbestemde ruimtes. Wanneer ik over de drempel stap, nestelt de ruimte zich in het hier en nu van de materielichamen die ik daar heb geplaatst. Elk stuk heeft een eigen verwevenheid die onmogelijk los te beschouwen valt. Elk stuk heeft een toekomst en geschiedenis waarvan het wordt afgesneden zodra het gereduceerd wordt tot enkel zijn naam. ​ ​   ​ Passage uit de scriptie van Niekeline der Kinderen  fine Arts Maastricht 2023 link naar volledige scriptie: ​